Ik heb pas sinds mei 2017 een smartphone. Daarvoor nooit gehad en niet gemist. Mensen om mij heen vonden het soms wel lastig, maar met bellen en smsen kom je ook ver. Groepsgesprekken op whatsapp miste ik misschien, maar echt een gemis was het niet. Belangrijke zaken werden op een andere manier wel gecommuniceerd.
Ik heb er een genomen toen mijn oma ziek werd en dit toen de makkelijkste manier was om elkaar op de hoogte te houden. Als ik heel eerlijk ben voegt een smartphone niks toe aan mijn leven. Ik vind het vooral een irritante gewoonte geworden. Bijna een soort verslaving. Ik snapte vroeger ook nooit waarom mensen direct op hun telefoon gingen als ze ook maar 3 seconden moeten wachten. Ik vond dat zo stom en nu doe ik het zelf.
Vroeger ging ik 9 van de 10 keer zonder telefoon de deur uit. Mijn telefoon lag soms dagenlang leeg in mijn tas. Eigenlijk was het heerlijk rustig, omdat ik ook geen vaste lijn heb. Als het echt heel belangrijk was, belden ze mijn man wel.
Eigenlijk was het zonder veel relaxer. Het lijkt een toevoeging en zo makkelijk, maar als ik eerlijk naar mijzelf ben, geeft het juist meer prikkels en stress. Stiekem heb ik spijt dat ik er eentje genomen heb en niet nog steeds in zalige onwetendheid leef 😉.
