En daar ligt hij weer, op een matrasje in de kamer. Het is nu precies een jaar geleden dat hij compleet instortte en niet meer of beperkt naar school kon. Een bewogen jaar met eindeloos veel overleg, vechten tegen onbegrip en incompetente school, zoeken naar meer budget, meer passende zorg... Hij gaat nu sinds 4 maanden deeltijd naar een nieuwe school, waar hij het naar zijn zin heeft en duidelijk gelukkig is. Maar vermoeidheid blijft een beperking. Screenend onderzoek bij huisarts leverde niet op, behalve een vitamine D tekort wat we nu aan bijvullen zijn. Hij heeft ‘inspannende’ weken gehad, zelf jarig, zusje jarig en ondanks al onze pogingen om dit zo behapbaar mogelijk te maken, is hij nu weer helemaal op. Zijn weerstand is nog steeds laag, pikt ook regelmatig virus op waar het niet beter van wordt.
De belasting op het gezin en vooral op mij is erg groot en we zitten vast. Wij hebben het eigenlijk broodnodig dat hij structureel regelmatig van huis is, ik heb er nu ook de zorgverleners en het budget voor, maar hij trekt het niet. Wat moeten we toch?
#moedeloos
