Last van een irreële angst

1986Lynn

Ik heb erg veel last van de angst dat anderen (dierbaren vooral) van de trap vallen. Zelfs zo erg dat ik vaak voorstel (en ook doe) om het zelf op te halen van boven of wanneer ik mijn partner of zoals nu mijn moeder die hier logeert hoor, dan gaat mijn hard te keer, oren gespitst om goed te luisteren of ze niet vallen. Het wordt steeds erger 😔.

Ik ben zelf GZ psycholoog en tijdens de EMDR opleiding heb ik deze angst laten bewerken. Ging een hele tijd goed, maar is nu nog veel heviger teruggekomen.

Herkenbaar voor iemand? Nog tips?

iMoeder

Voor zover ik weet (maar ben geen psycholoog) is de enige manier om angsten te verminderen, er tegenin gaan. Dus niet aan toegeven door bijv iets te gaan halen voor iemand. En juist rustig kijken hoe iemand de trap af loopt, ik zeg maar wat. Je lichaam moet dan op den duur leren dat de basis voor de angst niet reëel is, door de (herhaaldelijke) beleving dat het goed gaat.

Als dat niet werkt en je er alleen niet uitkomt. Dan zou ik er opnieuw voor in therapie gaan.

1986Lynn

Klopt wat je zegt, ik probeer de angst te vermijden door het te compenseren. Ik bedenk me ook wel wat het ergste is wat er dan kan gebeuren, dat ze vallen, tja. Er wordt miljoenen keren per dag op trappen gelopen en dat gaat vrijwel altijd goed, maar toch is die angst er😊

Owl

Misschien helpt het om stap voor stap het op te pakken? Dus bv eens toekijken hoe een familielid de trap af loopt (zonder bv iets in de handen te hebben, netjes aan de leuning) en zo steeds een stapje ‘moeilijker’ (toekijken hoe ze de trap op en af gaan met iets vast, niet toekijken maar bv vanaf de slaapkamer horen hoe iemand de trap op/af gaat etc etc). En mogelijk kun je ook afspreken dat jij het niet van ze mag overnemen, dus dat ze het weigeren als je ze wil helpen? Ik zou vooral zorgen voor veel blootstelling aan die trap op/af gaan, al dan niet toekijkend, en ervaren dat het goed gaat. Ook opschrijven voor jezelf hoe je je voelt vooraf, wat je gedachten zijn, wat er gebeurt en hoe je je daarna voelt.

Angel1980

Allereerst ontzettend vervelend! Ik herken het deels, vooral toen ik een burn-out had. Nu is het rustiger in mijn hoofd, maar ik kan nog steeds wel angstklachten hebben (met name in de hypochondrische hoek), maar het piekeren herken ik ook wel. Omdat ik (net als jij) zelf hulpverlener ben, vind ik het wel moeilijk om hulp te vragen. Ik ben vrij streng voor mezelf en vind dat ik het zelf ook best kan oplossen. Terwijl 80% van mijn collega's (van SPV-ers tot specialisten) wel eens therapie hebben gevolgd. Ik heb dus een hele irreële -
en vooral - hardnekkige gedachte 🙄 Herken je dat of juist helemaal niet?

En ik vroeg me af, is er bij jou in het verleden een diagnose gesteld, bijvoorbeeld GAS? En zo ja, heb je therapie gevolgd (buiten de EMDR)?

Dus eigenlijk zou mijn advies zijn om eens te gaan praten met iemand. Ik denk dat je alle 'trucjes uit de trukendoos' wel hebt toegepast op jezelf - je bent immers een GZ psycholoog - en ik denk dat het juist helpt als iemand met je meekijkt en meedenkt wat je nog meer zou kunnen doen.