Afgelopen week had ik buikgriep, een flinke. Twee dagen niets binnengehouden, de eerste dag om de 1-2 uur moeten spugen, vrijwel niet kunnen slapen van misselijkheid. Erg ellendig...
Ik werd ook overvallen door heftige herinneringen van HG, bijna flashbacks, van die ellendige 9 maanden, hoewel het inmiddels al weer 6 jaar geleden is... 😰
De blinde, compleet irrationele paniek dat ik misschien weer zwanger zou zijn.
De geur.
De smaak en het gevoel in mijn mond.
De spierpijn van het blijven spugen en kokhalzen ook al ben je leger dan leeg.
Het trillen van je hele lijf, de duizeligheid.
De wanhoop, de ellende die het was om dit 9 maanden lang dag in en dag uit mee te maken.
De tranen.
Niets anders kunnen dan op bed liggen in foetushouding, wachtend op de volgende keer dat je weer moet spugen.
Ik dacht dat ik het allemaal wel verwerkt had, maar ik ben toch onaangenaam verrast hoe makkelijk ik weer terug was in die tijd. Nu een paar dagen later, inmiddels weer helemaal opgeknapt, voel ik me nog steeds emotioneel en labiel. De gedachte aan spugen zorgt nu nog voor spontane rillingen over mijn rug en kokhalzen. Ik kan dit niet eens typen zonder tranen in mijn ogen te krijgen.
Pfff, kom je ooit echt los hiervan? Herkennen jullie dit?
