Ik vind dit een ontzettend moeilijke kwestie. Je kunt niet ontkennen dat ssri's en specifiek paroxetine dit effect kunnen hebben. Bij delicten die onder invloed van drugs en alcohol zijn gepleegd vinden we het normaal dat iemand verminderd toerekeningsvatbaar wordt verklaard. Bij dit soort medicijnen (nog) niet. Het verschil zit hem volgens mij precies in die vraag die aan het eind van dit artikel wordt gesteld: zou dit ook gebeurd zijn zonder dit medicijn? En dat is nou juist het lastige, want dat kun je gewoon nooit hardmaken. Bij beïnvloeding door alcohol of drugs is dat veel duidelijker, omdat iemand zonder die beïnvloeding echt zichzelf is. Bij iemand die een antidepressivum gaat gebruiken is dat echter niet zonder meer het geval. Het hangt er natuurlijk wel vanaf of hoe zwaar depressief iemand is, maar vooral mensen met een zware depressie zijn niet echt zichzelf. Dus je kunt dan ook niet spreken van een handeling die "out of character" is, zoals dit artikel zegt.
Ik heb zelf twee keer een paar jaar paroxetine geslikt. Voor ik de tweede keer paroxetine begon te slikken, heb ik eerst een andere ssri geslikt. Tijdens die opbouwperiode werden mijn depressieve en suïcidale klachten inderdaad erger. Maar dat betekent niet dat ik ze daarvoor al niet had. Daarvoor dacht ik ook al over de mogelijkheid om mijzelf van het leven te beroven EN mijn dochter daarin mee te nemen. Dat is niet omdat ik een agressief en gewelddadig persoon ben (totaal niet), omdat ik niet van mijn dochter zou houden, of het verschil tussen goed en kwaad niet weet, maar omdat ik door de depressie mijzelf al niet meer was. Als ik nu terug kijk op hoe ik toen was, vind ik dat ik niet toerekeningsvatbaar en handelsbekwaam was. Je kunt dus nooit hardmaken dat een gezinsdrama zonder het antidepressivum nooit was gebeurt.
Ik vind wel dat de voorlichting en begeleiding door de arts die het middel voorschrijft beter moet zijn. Ik kreeg het voorgeschreven door mijn huisarts, maar zij heeft mij verder niks verteld over de risico's. Ik wist van de risico's, omdat mijn psycholoog die met mij besproken had (kan je nagaan, zij is niet eens een arts en mag geeneens medicijnen voorschrijven) en omdat het in de bijsluiter staat en ik altijd elke bijsluiter lees voor ik een middel gebruik. Maar ik weet dat er heel veel mensen zijn die dat niet doen. Als hun arts dit niet verteld, weten zij dus van niets. In mijn geval hield mijn psycholoog mij in de gaten. Zij heeft uiteindelijk bij mijn huisarts aan de bel getrokken en gezegd dat ze mij naar de crisisdienst moest sturen, maar dat is natuurlijk niet bij iedereen zo. De huisarts die het middel voorschreef heeft me in de weken daarna geen enkele keer gezien. Zij zag me pas weer nadat mijn psycholoog haar gealarmeerd had. Als iemand een antidepressivum krijgt voorgeschreven door de huisarts, zonder goede voorlichting, en verder geen hulpverlening heeft en niet door die huisarts in de gaten gehouden wordt, dan is dat echt een onverantwoord risico. Zoals die vrouw in het artikel: zij heeft zelf bij haar psycholoog en de bedrijfssrts aan de bel getrokken in de week voor het drama, maar de eerste had geen tijd voor haar en de tweede stuurde haar naar huis. Terwijl als ze de tijd genomen hadden om haar goed te evalueren, dit wellicht voorkomen had kunnen worden. Dat vind ik echt schandalig en verwijtbaar. Want het feit dat ze zelf aan de bel trok, laat wel zien dat ze dit eigenlijk niet wilde.
