Ik kreeg tijdens mijn bevallingsverlof van de eerste in 2007 galsteenkolieken. Poeh, wat deed dat pijn zeg! Ik kreeg een keer een heftige koliek in een restaurant (niet aan te raden...), wij zijn toen linea recta naar HAP gereden (was weekend). Ik wilde een spuit en wel NU! (ik wist dat dit kon vanuit mijn eigen werk toen) Voor de vorm nog even netjes gebeld, maar daar was ook de boodschap dat ik over anderhalf uur op het spreekuur mocht komen. Mijn man heeft toen simpelweg gezegd, wij komen er nu aan en opgehangen. Zodra ik bij de balie stond, te ijsberen, kreunen, steunen en gillen mocht ik meteen doorlopen en was er binnen een minuut een arts bij me die na een paar korte vragen een spuit begon klaar te maken. Deze werkte binnen 10 min en toen kon ik een recept krijgen voor zetpillen, die ik dan zelf thuis kon gebruiken als ik weer een aanval kreeg.... Die hielpen wel, haalden de scherpste kanten eraf (maar ze bleven wel pijnlijk...).
Ik had 3-4 aanvallen per week en heb ook een ERCP gehad omdat ze dachten dat er een steentje vastzat (afwijkingen in bloed). Redenen genoeg om galblaas te laten verwijderen. In mijn persoonlijke geval heb ik helaas 3 maanden moeten wachten voordat ik van MDL-arts narcose mocht ondergaan (omdat ik ook een ongerelateerde flinke leverontsteking had), maar toen hij groen licht gaf, heb ik bij chirurg heel dwingend gevraagd om zo snel mogelijk operatie... Ik mocht toen gelukkig een week later al.
Na operatie nooit meer ergens last van gehad... zo blij dat het kreng eruit was!
Dus 1) probeer snel bevestiging te krijgen van galstenen, 2) vraag om adequate pijnstilling zodat je die in huis hebt, 3) informeer naar doorverwijzing naar chirurg voor operatie (er is geen andere behandeling).
Heel veel sterkte!
