Niet persé vandaag, maar iets waar ik het afgelopen jaar wel vaker bij stil heb gestaan: ik ben dankbaar voor mezelf en bepaalde keuzes die ik gemaakt heb.
De kinderen worden ouder en zien ook steeds vaker hoe het er bij vriendinnen aan toe gaat thuis, hoe corona/lockdown druk hebben gelegd op al bestaande problemen of nieuwe problemen hebben gecreëerd. Kinderen die zich onveilig voelen of niet met hun ouders kunnen/durven praten, niet geaccepteerd worden of denigrerende opmerkingen tegen gemaakt worden, er altijd alleen maar ruzie is thuis.
Op school wordt er ook aandacht aan besteed, projecten over kindermishandeling, huiselijk geweld etc en af en toe hoor ik dan zo'n losse opmerking van een van de kinderen: dat ze zich niet kunnen voorstellen dat er kinderen zijn die dat meemaken.
Gisteren zei H dat iedereen 2020 zo'n kutjaar vind, het stomste jaar ooit, en dat begreep ze niet want dat was juist kei leuk, want we hebben dat jaar alleen maar spelletjes gespeeld.
Ze hebben geen idee hoe anders het had kunnen zijn, dat ze er zo dichtbij waren geweest, dat het zo anders wás.
Dus ik ben dankbaar voor mezelf. Dat ik er voor heb kunnen zorgen dat mijn kinderen zich er niks bij voor kunnen stellen en er niet zelf in opgroeien.
