Ik zeg het héél vaak: ik ben ontzettend blij dat ik in Nederland geboren ben. Prachtig land met ongekende voorzieningen en vrijheden.
Ik ben dankbaar voor de WLZ van mijn kind, dankbaar dat er elke twee maanden luiers bezorgd worden en dat er ook voor mijn zoon een school is waar hij zich kan ontwikkelen.
Ik ben waanzinnig dankbaar voor zijn persoonlijk begeleider. Ze zorgt met zoveel liefde een aandacht voor hem wanneer zijn vader en ik aan het werk zijn, daar krijg ik met regelmaat tranen van in mijn ogen. Wat een engel.
Ik ben mijn baas dankbaar voor de kans die ze me gegeven heeft, voor het vertrouwen dat ze in me heeft getoond en voor haar geweldige begeleiding. Wat een voorbeeld is zij voor mij. Wat heb ik toch veel van haar geleerd. En wat heeft ze me toch gesterkt!
Ik ben mijn psychiater dankbaar voor zijn geduld en aandacht. Dat hij zijn enorme ervaring en kennis ingezet heeft om mij op de been te houden. Dat hij me niet opgejaagd heeft en dat ik me altijd welkom heb gevoeld om mijn verhaal te doen. Ook al zo'n engel.
En last but not least: zó dankbaar voor mijn lieve man. Bij wie ik mezelf mag zijn. Die zich vertrouwd genoeg voelt om zichzelf bij mij te zijn. Hij is zó stoer, verantwoordelijk en zorgzaam. Ik ben dankbaar en trots dat ik hem mijn man en vader van mijn kind mag noemen.
