Het is raar hoe het werkt. Iets wel weten, maar het toch niet beseffen. Ik weet nog dat ik op de eerste dag op de stroke unit aan mijn man vroeg of hij mijn boek mee wilde nemen. Ik was net in een dikke pil van mijn favoriete schrijver begonnen. Ik zat in het ziekenhuis soms urenlang met mijn boek op schoot. Het leek heel wat, maar ik las continue dezelfde kwart bladzijde of ik staarde enkel naar de bladzijde. De neuroloog vroeg op dag 3 hoe het lezen gingen, wijzend naar mijn dikke pil. Hartstikke goed was mijn antwoord. Prachtig boek. Ik loog voor mijn gevoel niet. Ik wist dat het lezen moeizaam ging, maar ik wist zeker dat ik het wel kon. Het duurde nog heel wat weken voordat ik mij echt realiseerde dat ik dit niet meer kon.
Zo lijkt het met heel veel te gaan. Gisterenavond een etentje. Duurde nog geen drie uur en geen alcohol. Vandaag voel ik mij echt beroerd. Hoofdpijn, misselijk, draaierig. Op zich niks nieuws. Ik heb dit regelmatig na veel prikkels. Vorige week nog meerdere dagen plat gelegen vanwege een feestje en etentje. Vanochtend even naar het winkelcentrum. Slecht plan na zo avond. Mijn been heeft er duidelijk geen zin in en mijn man moet mij zo ongeveer naar de auto dragen. Ook dat probleem was bekend na veel prikkels.
Alleen nu pas, na 9 maanden realiseer ik mij pas hoe beperkt ik hierin ben. Hoe weinig belastbaar ik eigenlijk ben. Ik wist het wel, maar ook weer niet echt. Net zoals dat stomme boek toen. Eigenlijk is dit best wel kut. Ik besef mij nu pas echt dat ik de helft van de tijd lig bij te komen van iets.
En daar gaat mijn hoofd weer, ‘hoe moet dit nu in de toekomst’, ‘hoe moet dit met werken’, ‘kan ik nu nooit meer eens uit de band springen’, ‘moet ik nu de rest van mijn dagen slijten als een bejaarde’. Het maakt mij elke keer toch weer verdrietig en ik ben er gewoon ook zo ontzettend klaar mee.
