Beperkte ziekte inzicht ken ik bij NAH in de zin dat je als gevolgen van de hersenbeschadiging niet goed in staat bent om je eigen beperkingen in te schatten. Dat je in het begin nog niet in staat bent om de onzichtbare gevolgen en de energie beperking in te schatten, hoor ik tot nu toe van iedereen die ik ontmoet met een hersenletsel. In de eerste periode ligt de focus op de zichtbare gevolgen en pas als je na verloop van tijd je dagelijkse bezigheden wilt gaan oppakken merk je dat er meer beschadigd is dan ‘enkel’ niet goed kunnen lopen.
Dit proces en dat je daarin continue opnieuw je eigen grenzen moet ontdekken (want de grens verschuift ook nog eens continue plus je gaat steeds meer doen) is naar mijn idee een heel normaal ontwikkelproces ipv een verstoord proces zoals bij een beperkt ziekte inzicht. Ik moet de eerste na een cva nog ontmoeten die vanaf het begin direct wist wat hij wel en niet kon, direct zicht had op de onzichtbare gevolgen en in elk moment van de revalidatiefase precies wist waar zijn grens lag.
Hoe langer ik erover nadenk, hoe minder ik het er mee eens ben 🙈. Ik vind dat ik in vergelijking met anderen met hetzelfde een vergelijkbare normale ontwikkeling doorloop. Ik weet ook zeker dat ik nog 100x een verkeerde inschatting ga maken, wat volgens mij getuigt van inzicht 😅. Ik moet de grens ook ervaren om te weten waar de grens op dit moment in mijn revalidatieproces ligt. Ik ga ook gewoon nog langzaam vooruit.
Volgens mij denk ik heel normaal als je na 40 jaar binnen 1 seconde van een gezond brein naar een beschadigd brein gaat dat het tijd kost om je nieuwe mogelijkheden en beperkingen weer uit te vinden. Je leven, wie je bent wordt zonder enige waarschuwing deels uitgewist. Het kost gewoon wel tijd om te wennen aan het feit dat alles anders is geworden.
