iMoeder intern voegt weinig toe. Dat is echt voor combinatie van therapieën en meer gericht op jezelf weer enigszins zelfstandig kunnen redden. Fysiek gaat het namelijk heel erg goed. Ik loop weer bijna normaal en mijn armfunctie is volledig terug. Alleen nog een licht krachtverlies aan de rechterzijde van mijn romp en rechterbeen. Het is met name het cognitieve deel, de snelle overprikkeling en vermoeidheid waar ik tegenaan loop. Vermoeidheid en overprikkeling is heel lastig te trainen. Het is vooral compenseren en grenzen bewaken. Daar krijg ik wel poliklinische behandeling voor en straks dus nog een extra individueel traject vanuit het revalidatiecentrum.
Pimpelmeesje dat klinkt wel hoopvol! Een bruiloft klinkt nu nog 3 bruggen te ver, maar het zou echt zo fijn zijn als ik straks weer normaal naar een feestje zou kunnen zonder een week te hoeven bijkomen of letterlijk ziek te worden van prikkels.
Soms denk ik weleens dat ik mij moet laten omscholen, maar zover ben ik nog lang niet in mijn hoofd.
Geduld is inderdaad echt een onwijze trut. Ik hoop dat als ik weer wat meer energie hebben en iig mijn dagelijkse dingen weer kan doen, dat ik het ook weer wat positiever zie.
June Maar ik merk ook na 20 jaar dat ik niet hetzelfde ben. ik houd nog steeds hersteltijd. ik heb nog niet mijn volledige mentale weerbaarheid, ben sneller overprikkeld dan anderen.
Ik ben inmiddels wel zover dat ik mij realiseer dat dit zal blijven. Ik zal nooit meer echt de oude worden. Er is wat kapot en dat zal nooit meer volledig herstellen. Ik mis soms mij oude ik. Ik lag nooit de hele dag op een bank en was wel vaak moe, maar ik deed ook 1000 dingen op een dag. Nu ben ik moe van helemaal niks 😖. Ik moet het tijd geven. Heel veel tijd.
Ik voel mij alweer wat beter nu ik mijn hart gelucht heb 😘
