Honkeytonk Want ik denk dat ik jou en @Manque ook wel snap. Jullie zien de schrijnende kant van de daders. En die is natuurlijk ook heel schrijnend.
Ik denk dat ik minder emotioneel ben en het objectiever bekijk dan jij. Ik doe mijn werk niet door de hele tijd te sympathiseren met justitiabelen en alles schrijnend te vinden. Dan zou ik mijn werk niet goed doen.
Bij een misdaad zijn een dader, een slachtoffer (persoon, bedrijf, maatschappij) betrokken. Je hebt daarnaast de invloed op de samenleving. Er is materiële schade, immateriële schade. Er kunnen trauma's zijn van slachtoffers, van omstanders, van nabestaanden, van daders, van familieleden, kinderen, buren van slachtoffers en daders enzovoorts. Er zijn meerdere belanghebbenden in een zaak. Er zijn korte- en langetermijnperspectieven. Er zijn enorm veel perspectieven. De rechtspraak is er om een zo objectief mogelijk oordeel te vellen. DJI is er om de uitspraak tot uitvoering te brengen. Bij herstelgerichte detentie sta je met de gedetineerde stil bij al die perspectieven en gevolgen. Daarnaast doe je een uitgebreide delict analyse met ze.
Ik ben sowieso niet iemand die de mensheid opdeelt en goed en slecht. Dat zou niet professioneel zijn, maar het zit ook niet in mijn karakter. Dus ik snap dat het heel kil en afstandelijk klinkt hoe ik erover schrijf. Dat is het ook wel denk ik, maar ik ben tegelijkertijd erg gepassioneerd over mijn werk en voor mij is het belangrijk om de dingen bespreekbaar te kunnen maken waar we ons dag in, dag uit, mee bezig houden.
Dat betekent niet dat ik niet zie hoeveel pijn, verdriet en angst er is bij slachtoffers. Maar we voeren een heel ander gesprek, denk ik. Het spijt me als ik daar iemand mee voor het hoofd stoot.
