Hopsatee ik herken mij zo in jou verhaal. De roze wolk snap ik nog steeds niet, ik snap wel de donderwolk Haha. Wat fijn dat bij jullie tweede kindje het dan totaal anders ging en dat er heel veel ruimte was om te genieten, zo dubbel en dwars verdient die roze wolk!
Ik kan mij zo goed voorstellen dat je maar alles probeert uit te sluiten, want de gedachten een baby huilt niet voor niets spookt elke dag, bij elk huiltje de hele tijd door je hoofd heen. En dan is er opeens die bevestiging, wat moet dat ook een opluchting voor jullie geweest zijn! Knap ook van jou dat je hulp hebt gezocht en weer aan een tweede kon denken.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerste 4 maanden alleen naar het cb en langs de artsen ben geweest, naar buiten durfde ik ook absoluut niet. 😥
Mijn man en ik hebben de eerste 3 weken de nachten zelfs verdeeld. Ik van 19.00 tot 01.00 of tot 03.00 en hij van 01.00 tot 07.00 of langer. Het was gewoon alleen maar gehuil. Ik moet wel zeggen dat ik heel stoïcijns was en dacht oké dit is wat het is en we gaan hier gewoon doorheen met zijn alle. Mijn man was de gene die de eerste 4 maanden (afgezien van de eerste 3 weken) absoluut niks van N. kon hebben, dus mijn man werkte en deed het huishouden, mijn moeder kookte elke avond en ik was verantwoordelijk voor N. Zo zijn wij er doorheen gekomen.
Uiteindelijk bleek dat N. koemelk allergie had ( na 6 maanden pas) maar daarbij kwam dat hij de speciale voeding absoluut niet wilde. Hij had ook nog eens door de bevalling het KISS-Syndroom. Wat moet N. ontzettend veel pijn hebben gehad, maar wat was ik blij dat er redenen waren gevonden voor zijn gehuil.
Haha ja dat trauma heb ik ook, ik walg ervan als ik een kind hoor sjanken. 🙈😂
