Wat een kut dag. Excuses voor mijn taalgebruik.
Nathan was een uur aan het gillen toen straks (ik heb dus ook niet kunnen koken en mijn man ook niet) draaaamaaa, niks hielp. Uiteindelijk na 3 kwartier deed ik het geen wat echt een laatste redmiddel is en dat is schreeuwen en daarbij commanderen wat hij moet doen. Dus: ‘Nathan je gaat nu zitten, nu!!!’ Wijzend naar zijn stoel. ‘nu nathan er is geen ruimte voor nee!!!’ (Ik ben op zo’n moment absoluut niet boos, dat zeg ik ook voordat ik daarmee begin.) Maar anders komt het niet binnen en is er geen stop op zijn emoties... Hij was gelijk rustig. En ik ben daarna naar de gang gegaan en in huilen uitgebarsten.
Ik ben er nu wel achter dat hij denkt dat bepaalde dingen moeten ipv mogen en hij moet dat dan van zichzelf. Toch wel een lichtelijke dwang...
