Nog een klacht: ik ben het zo beu dat mijn pa elke keer dat hij me ziet (videobellen) moet benoemen dat ik kaal ben.
"Goh, je bent weer kort geschoren."
"Zo je bent echt kaal."
En dat hij er dan over doorgaat:
"Waarom scheer je het nog steeds, de stoppels zien er vol uit. Je kunt het toch laten groeien?"
En elke keer leg ik uit dat het alleen maar zo lijkt omdát het 2mm lang is en dat er na een halve centimeter al zichtbaar is waar de kale plekken zitten. Waarom neemt hij dat niet gewoon aan.
Ik haat gewoon dat ik het steeds moet verdedigen dat ik kaal ben, alsof het mijn keuze is. En alsof het ook mijn keuze is om ziek te zijn.
"Je moet echt meer praten met God. Ik ken iemand met een kind dat blind was en die ouders bleven bidden en toen..." blablabla.
En niet te vergeten: "Neem je wel extra blabla-vitamine en blabla-extract? Want dat is echt het enige dat helpt."
Ik: "Ja pa, en een halve apotheek aan hormonen en hartmedicatie. Ik denk dat dat ook wel helpt om de dag door te komen."
