Honkeytonk mijn jongste (nu 3,5) was ook een bijter. Ze heeft op de opvang destijds (ze was toen 1,5 ofzo) twee keer een kindje in de vinger gebeten, daarna niet meer, maar ons heeft ze lang 'lastiggevallen'. Ze sprong dan op je, en uit liefde of gewoon niet weten wat te doen met haar gevoelens, zette ze die vlijmscherpe tandjes in je rug, schouder, arm... ze heeft mijn man een keer in zijn dij gebeten toen hij op de bank lag, hij zat tegen het plafond!
Wij reageerden altijd heftig (want het deed gewoon pijn en ook zo'n schrikreactie), en zij schrok daar dan wel van en begon te huilen. We troostten haar dan altijd maar herhaalden nogmaals dat bijten niet mag, dat het pijn doet, etc. Gaandeweg is het "eruit gegaan". Ze heeft toen lang als compensatie haar kin heel hard in onze rug, nek, borst (net hoe ze zat) gezet. Deed ook pijn, maar niets vergeleken met zo'n beet. En dat is er ook langzaam uit gesleten, naarmate ze beter ging praten en kon duidelijk maken wat ze bedoelde. We denken dat het vooral frustratie was.
Hoe oud is je jongste nu, en op welke momenten bijt hij? Zie je het aankomen van tevoren, of is het vooral op de opvang?
