Even een update:
We zijn nu weer een paar weken verder, man voelt zich goed en is volop bezig met zijn herstel.
helaas kregen we weer minder goed nieuws: Tijdens de operatie hebben ze 20 stukjes weefsel weggenomen van verschillende plekken om te testen. Ze hebben geen kankercellen gevonden dus dat is wel heel mooi maar wel cellen die ervoor kunnen zorgen dat kanker terugkomt.
nu moeten we dus de as maandag naar een universitair mc om de verdere therapieën en de noodzaak ervan te bespreken.
ik vind het echt mega lastig en het wekt weer 300 emoties op. Man zit er tegenop want curiethérapie (daar gaat het over) zou betekenen verblijf van 2-6 dagen in het zkh op 2 uur van ons vandaan in een stad waar we niemand kennen met wéér die stomme sonde en misschien een (soort van) radiotherapie behandeling die nergens voor nodig is.
We gaan er iig heen om de argumenten van de arts te horen en om een geïnformeerde beslissing te nemen.
met mij gaat het soms wel soms niet goed. Ik maak er het beste van en probeer me te concentreren op kerst en de leuke dingen.
met de jongste gaat het goed, hij heeft niks door (gelukkig). De juf van de oudste heeft me vandaag toegesproken omdat het de laatste paar dagen lastig voor hem is. Hij is moe en is toe aan vakantie; hij zei vandaag tegen mij dat hij zijn ‘geheugen kwijt is’. Ik ben er nog niet achter wat hij precies bedoelt, het is altijd een beetje puzzelen met hem. Ik zie wel dat hij onrustig is en zich zorgen maakt.
om het even samen te vatten: het gaat wel oké, naar omstandigheden, met ups en downs. Ik voel wel een emotionele burn-out aankomen... men blijft mij vragen bijvoorbeeld wat ik voor kerst wil en eerlijk? Niks. Gewoon dat het goed gaat met ons. 😢
