Nou, het kan aan mij liggen maar volgens mij is M. door zijn ergste “2 is nee”fase heen. Luistert beter, kan beter nee horen (niet altijd natuurlijk...) en lijkt emotioneel een flinke sprong te hebben gemaakt. Benoemt het als hij dingen spannend vindt (“ik ben spannend voor de dokter” haha) en kan zowaar tegen zijn zus zeggen als hij iets niet leuk vindt. Ik hoop dat hij dit vasthoudt...
Wordt gewoon al bijna 3. Bizar.
