[verwijderd] ja gelukkig wel. Bij ons speelde er wel meer toen mijn man ziek was. Ik ben vier dagen nadat bij hem kanker werd ontdekt zelf geopereerd. Bij mij is toen ontdekt dat ik endometriose heb en we geen tweede kindje konden krijgen. Dit speelde ook mee want mijn diagnose werd aan de kant geschoven en we hebben ons op hem gericht, dat had immers levensbedreigend kunnen zijn en dat van mij niet. Ik ben over het hele gebeuren(de enorme angst van het misschien verliezen van mijn man, de ongerustheid over dochter die dit ook allemaal mee maakte(5 jaar) en mijn eigen diagnose met gevolgen) met iemand gaan praten want ik wilde het een plekje geven en niet na een poos instorten en uit een super diep dal moeten klimmen. Het ziek zijn van mijn man en de zorgen om onze dochter hadden hun plek gekregen, maar voor mijn eigen ziekte en de gevolgen had nog niet voldoende ruimte gekregen....
ik heb die kerstvakantie drie dagen gehuild. Ik dacht “iedereen denkt, daar komt zij nog eens aan met haar verdriet, het is allemaal al een jaar geleden!” En durfde er niet zo goed over te praten, mensen snappen het gewoon ook niet en dat is ze ook niet kwalijk te nemen...
mijn man was zo begripvol en lief, heeft mij laten huilen en praten terwijl hij me stevig vast hield, zo fijn. Hij vond het ook helemaal niet gek dat het er toen pas echt uit kwam....
