[verwijderd] Misschien is het omdat ik zelf veel omringd wordt door mensen die aangeven problemen hebben met immigratie, Islam en de 'linkse elite', maar ik heb helemaal niet het idee dat deze mensen geen podium hebben voor hun ongenoegen.
Ik ben van Facebook af gegaan omdat ik constant Nederland mijn Vaderland-posts gedeeld zag worden op mijn tijdlijn en ik veel negatief commentaar kreeg op mijn vrijwilligerswerk bij het AZC en in mijn baan in de gevangenis. Op de sportschool, aan de bar en bij de kapper hoor ik mensen xenofobe uitingen doen en elkaar steeds weer bevestigen. Dat kan uiteraard mijn bubbel zijn, dus laat ik dit niet leidend maken.
Maar zie hoe groot VVD, PVV, FvD zijn. Ik denk dat we niet meer kunnen zeggen dat bepaalde mensen geen podium krijgen of dat er niet naar geluisterd wordt. Iedereen hier in Nederland heeft evenveel gelegenheid om een podium te beklimmen en daar zijn of haar zegje te doen. Dat steeds weer klagen dat men niet gehoord wordt, of niet serieus genomen, dat ligt misschien eerder aan henzelf en hoe valide hun klacht is. Of misschien is het een kwestie van met groot volume de underdog-positie opeisen zodat daar geen ruimte meer is voor werkelijke underdogs.
Het criminaliteitscijfer in Nederland daalt nog steeds. De welvaart is nog nooit zo groot geweest. Ik vind het lastig om begrip op te brengen voor wat mensen zeggen en hun gevoel serieus te nemen als ze met drogredenen komen. Als ik ze serieus bevraag, komt men met vaak warrige uitleg, gebaseerd op allerlei angsten. Prima dat je emoties hebt, die hebben we allemaal. Maar waarom mogen we die emoties niet kritisch bekijken? Uiteindelijk zijn we daar toch allemaal mee geholpen, als we ons niet laten leiden door ingevingen, maar gaan toetsen of het klopt? Je leert je kind toch ook dat er geen monsters onder het bed zitten door het licht aan te knippen?
Ik vrees dat de alternatieve waarheid ondertussen geschapen is doordat men elkaar blijft bevestigen en napraten. Moet ik daar dan ook nog eens ruimte voor maken? Ik heb zo mijn eigen angsten. Dat we in een mediacratie leven bijvoorbeeld. Dat het tegenwoordig belangrijker is hoe je iets zegt dan wat je precies zegt. Dat je je uitspraken niet hoeft te staven met bewijzen, maar dat je geloofwaardigheid bepaald wordt door hoeveel mensen je bericht liken en delen. De waarheid is ondertussen dat wat het meest gewaardeerd wordt. En wat gewaardeerd wordt, zijn niet de moeilijke dingen. Niet de dingen waarvoor men afstand moet nemen van zijn eigen gevoelens en ideeën, of de dingen waarvoor men zich moet verplaatsen in een ander. Niet de dingen waarvoor men iets moet laten, laat staan iets moet opofferen.
Ik denk dat de tijd zijn werk moet doen. Uiteindelijk went alles. Sommigen hebben meer tijd nodig dan anderen. En ik heb goede hoop voor de komende generatie. Die kinderen van tegenwoordig zijn fantastisch. Ze zijn opgegroeid met zoveel bronnen en informatie, die leren van jongs af aan hoe makkelijk dingen te faken zijn en hoe inwisselbaar politici zijn. We groeien er wel overheen met zijn allen. Daar vestig ik de hoop op.
