Ik zou proberen om haar juist wel te confronteren met de realiteit (en deze ook opzoeken), maar in hele kleine stapjes, en haar daarin begeleiden. Veel uitleggen, veel relativeren, zelfvertrouwen geven. Laten zien dat er niks gebeurt, dat ze op zichzelf kan vertrouwen en dat ze het aankan en dat ze jullie heeft om op terug te vallen. Alsof ze leert fietsen en je steeds minder de fiets hoeft te ondersteunen. Maar ik denk wel dat iets is dat je actief moet aangaan.
We doen het ook, maar uiteraard op een heel ander niveau, met onze zoon. Die heeft zoveel stress van onvoorspelbaarheid en nieuwe dingen, omdat hij autistisch is. Ik kan het hem niets uitleggen omdat hij nonverbaal is, maar ik kan hem wel geruststellen met mijn stem en met bepaalde geluiden. Ik kan hem fysiek sturen, ik kan zijn gedrag spiegelen zodat hij zich minder alleen voelt (dan doe ik hem letterlijk na, loop in zijn pas met hem mee). Als het aan hem lag, zag iedere dag er hetzelfde uit en liepen we altijd dezelfde paden, aten we op ieder eetmoment exact hetzelfde broodbeleg, enz. Maar ook bij een autist is het belangrijk dat hij vertrouwen krijgt in zichzelf. De angst zit bij die kinderen zó diep. Dan kan het al een overwinning zijn om net even een ander straatje te nemen onderweg naar het park. Ik moet niet het uiterste van hem vragen, dat is ook contraproductief, maar iedere keer dat ik een beroep doe op zijn flexibiliteit en hij zich daarvan kan herstellen, heb ik het idee dat hij weer wat beter in staat is om het leven hoofd te bieden.