David geeft me de afstandsbediening van de AppleTV en kijkt naar het scherm. Zoals anderen met een vinger wijzen, wijst hij met zijn blik naar het object waarmee iets moet gebeuren.

“Kijken?” vraag ik. Hij gebaart bevestigend. 

Achteraf gezien wist ik tijdens mijn zwangerschap van jou al dat je anders was. Je groeide goed hoor, je ontwikkelde je zoals het moest. Op alle echo’s zat je precies op het gemiddelde qua lengte en gewicht. Ik maakte me geen zorgen, al die mensen die claimen spelletjes te kunnen doen met hun buikbaby, en beweerden dat de baby reageerde op hun stem kletsten maar wat. Wensdenken.

Wat is je gezinssituatie?

Wij zijn een gezin met 3 dochters van 11, bijna 6 en voor altijd 5. Ons middelste dochtertje is begin 2018 overleden, zij had een chronisch ziektebeeld vanaf de geboorte. Ondanks dat was haar overlijden niet verwacht en volkomen plotseling.

Wat kun je doen als je met z’n allen in thuisisolatie zit? Boeken lezen lijkt een voor de hand liggend antwoord, maar zo eenvoudig ligt dat nog niet. De boekkeuze van je kinderen kan soms leiden tot hevige ontroering en ontreddering bij de ouders. En ik weet niet hoe het bij jullie is, maar bij ons was de bibliotheek wekenlang totaal gesloten, waardoor we het al weken met dezelfde bibliotheekboeken moeten doen. Maar mijn kinderen hebben toch zo’n sterke mening over welke boeken er gelezen moeten worden dat je daar nauwelijks invloed op hebt. Mocht jij dat wel hebben, dan hier wat tips over welke boeken je juist wel of juist niet moet kiezen. De boeken zijn allemaal bedoeld voor kinderen jonger dan vier, als je oudere kinderen hebt, zul je het helaas zelf uit moeten zoeken. 

Deze keer zou het anders worden. 

Nu zou ik voorbij die 37 weken komen zodat jij er helemaal klaar voor was en niet zoals je broers veel te vroeg. Ik had het kunnen weten, je bent een dochter van je moeder en doet lekker wat jij zelf wilt. En ook nu jij je eerste verjaardag hebt gehad is dit zeker te merken, je bent een heerlijk pittig ding die niet bang is haar mening te geven en te doen wat ze zelf wil. 

Ik zie nog zo hoe je uit mij kwam: ik zag alleen je rug in een glimp en hoe de gynaecoloog je weg droeg naar een kamer naast ons. Een kamer waar papa al was en die alles kon volgen. Wat ben ik blij met de kwetsbare, confronterende, maar oh zo mooie foto’s van jou. Wat ik nog weet is dat ik veel te lang moest wachten voor ik naar jou toe mocht, de ruggenprik moest eerst uitgewerkt zijn. En laat jij er nu al uit zijn gekomen voor dat stomme ding überhaupt begon te werken. Ik wilde jou zien en wel nu. 

Daar lig je dan. Zo klein in die grote couveuse, je zit vol met een infuus en andere slangen. Meerdere machines houden jou in de gaten, allemaal verschillende piepjes en mensen die af en aan lopen om ons heen. Ik zie ze niet, ik zie alleen jouw kleine ronde gezichtje en denk “Je hebt mijn mond.” 

Het lukt mij niet. Al een tijdje zit ik te bedenken hoe ik een volgende blog ga schrijven. Zoveel dat ik kan schrijven over mijn zoon en zo weinig woorden die ik nu kan vinden. Het zijn rare tijden met het hele coronagebeuren en zo ook voor hem.

Vanaf de bank zie ik David op zijn tenen door de keuken drentelen, om plotseling stil te staan. Hij wappert zijn armen heen en weer langs zijn lijfje, zijn gezicht is vertrokken van de pijn. Na een half minuutje stopt hij met wapperen, ontspant zijn gezicht en drentelt weer verder.

Er zijn verschillende redenen om voor te lezen. Omdat je de taalontwikkeling van je kind wil stimuleren. Omdat je de fantasie van je kind wil prikkelen. Omdat je het belangrijk vindt dat je kind meer leert over de wereld waarin we wonen. Omdat je het handvatten wilt geven om bepaalde emoties te herkennen. Omdat je gewoon van boeken houdt. Omdat het een rustmoment is voor het slapengaan.

Of omdat je dringend je kind af moet leiden.